Autohtono stanovništvo Australije definitivno je pripitomilo dingoe hiljadama godina pre dolaska Evropljana, sa novim dokazima koji sugerišu da je ova vrsta sahranjivana nalik ljudima od strane drevnih aboridžinskih zajednica...
Poslednja otkrića naučnika definitivno mogu staviti tačku na vekovnu debatu vezano za to da li je dingo zaista divlja vrsta ili pripitomljena porodica pasa koja je vremenom ponovo postala divlja. Proučavajući kosti životinja drevnih kamenitih skloništa Curracurrang arheološkog nalazišta, autori nove studije primetili su prisutvo brojnih skeleta dinga. Stručnjaci su radiokarbonskim datiranjem otkrili da je najstariji pas sahranjen u okviru ove zajednice star 2.000 do 2.300 godina, dok su naredne generacije starosedelaca nastavljale da sahranjuju dingoe sve do kolonijalne ere.
Iako su interakcije između Aboridžina i dingoa primećene i zabeležene od strane evropskih naseljenika još u devetnaestom veku, novo otkriće na ovom lokalitetu sugeriše da je ova veza daleko dublja i starija nego što se to prethodno smatralo. Sudeći prama ranim kolonijalnim beleškama, starosedeoci u Australiji regularno su uzimali štenad od nakota divljeg dingoa, koristeći ih kao odbrambene ili lovačke pse, ali bi se ove životinje uglavnom vraćale u divljinu kada bi dostigle seksualnu zrelost sa oko jedne godine starosti.
Međutim, pojedini skeleti u Curracurrang lokalitetu pripadaju životinjama koje su bile stare između šest i osam godina, što indicira da su ovi psi najverovatnije bili prijatelji ljudi unutar ovih ljudskih zajednica do svoje prirodne smrti.
U međuvremenu, istraživanje istrošenosti zuba zaključilo je da su životinje žvakale velike kosti, što znači da su se oni najverovatnije hranili ostacima obroka svojih ljudskih kompanjona, dok prisustvo štenaca u humkama navodi na to da su ovi psi bili uzgajani unutar kampa.
Ove veze između ljudi i dingo pasa otvorile su novu polemiku o tome da li su oni samo jedna vrsta domaćeg psa ili potpuno divlja i autohtona vrsta. Sudeći prema naučnicima, dingo ne podleže tradicionalnim kriterijumima pripitomljavanja jer oni ne pokazuju biološke promene koje rezultiraju selektivnim uzgajanjem, niti su danas zavisni od ljudi kako bi preživeli.
Pored toga, dingoi se razlikuju genetski od domaćih pasa, posedujući manje gena za varenje skroba koji su prisutni u velikom broju kod većine vrsta kućnih pasa. Međutim, sudeći prema autorima istraživanja, ove razlike mogu predstavljati rezultat genetskog lutanja i prirodne selekcije tokom milenijuma provedenih u izolaciji i divljeg života u Australiji.
Sumirajući svoja otkrića na Curracurrang lokalitetu, istraživači su izjavili da, iako su dokazi za tradicionalno ili biološko pripitomljavanje dinga potpuno neubedljivi, sasvim je jasno da su drevni stanovnici ovog mesta formirali doživotne veze sa ovom vrstom.
N.Đ.
