Poznato nam je već duže vreme da se naša planeta nalazi pod kosntantnom kišom svemirskog otpada u obilnijim razmerama, ali zbog njegove mikroskopske veličine veoma je teško izvršiti precizna merenja količine...
Ovakvi mikrometeoriti nisu veći od delova milimetra, dolaze kao svemirski otpad kometa i asteroida koji prolaze pored nas. Nakon dve decenije prikupljanja svemirskog otpada na Antartiku, internacionalni tim naučnika konačno ima brojku koja iznosi 5,200 tona mikrometeorita manjih od 0,7 milimetara, dok svake godine, kako navode, ovi fragmenti kosmičkih tela predstavljaju najveći izvor vanzemaljskog materijala koji stiže na površinu zemlje. Utvrđivanje ove cifre predstavlja veoma bitno dostignuće. Zemljina atmosfera ispunjena je svim mogućim vrstama prašine. Jedno istraživanje prošle godine pronašlo je da oko 17 miliona metričkih tona grube prašine leti atmosferom u svakom trenutku.
Kako bi umanjili ometanja ove svakodnevne, zemaljske prašine, timovi su se okrenuli Antartiku i Konkoria stanici jer je ona na ovom mestu gotovo i da ne postoji, sa akumulacionim rejtinzima na niskom nivou, što znači da sneg koji se već nalazi ovde može biti otopljen kako bi se merile količine padavina mikrometeorita u čitavom regionu. U šest ekspedicija tokom poslednje dve decenije, istraživači su radili upravo to. Oni su identifikovali ukupno 1.280 neotopljenih mikrometeorita i 808 kosmičkih sfera - otopljeni svemirski kamen - ispod 350 mikrograma u masi, što im je dalje omogućilo da izračunaju stopu pri kojoj ove čestice padaju na površinu.
Sudeći prema njihovim zaključcima, ekstrapolacija i pretpopstavka da se ova kiša podjednako distribuira na svim delovima planete, stižu nam cifre od ugrubo 1.600 tona mikrometeorita i 3.600 tona kosmičkih sfera koje padaju na površinu naše planete svake godine. Ovo je 5.200 tona svemirskog otpada na godišnjem nivou. Sledeći deo istraživanja predstavljao je analizu čestica radi određivanja njihovog porekla, bazirano na gustini i granulaciji. Niža gustinna i veća poroznost sugerišu na segmente kometa, dok veća gustina i manja poroznost sugerišu na meteoričko poreklo.
Iz istraživanja se može zaključiti da oko osamdeset procenata kosmičke prašine koja stigne do zemljine površine predstavlja segmente izbačene iz kometa prilikom njihovog orbitalnog putavanja, što je ujedno i broj u ravni sa prethodnim procenama normalnih vrednosti svemirske prašine na zemlji. Modeli timova međutim, pokazuju i da ukupna masa kosmičke prašine ubačene u našu atmosferu pre ulaza teži oko 15.000 tona. Razlozi ovog gubitka još uvek nisu potpuno jasni, ali postoji nekoliko glavnih mišljenja koja mogu doneti konačno rešenje.
Prvo od njih jeste da značajna količina ove prašine jednostavno ne može biti detektovana našim instrumentima. Drugi smatraju da je deo ove prašine uklonjen prilikom ulaska u atmosferu, sagorevanjem najverovatnije. Treće mišljenje može doneti zaključak da u svemiru zapravo postoji daleko manje prašine, posebno oko naše planete nego što se to ranije smatralo. Pažljivo razmatrajući sve ove mogućnosti, kako navode istraživači, moguće je na pravi način shvatiti pravu ulogu kosmičke prašine i distribuciju molekula vode i ugljenika na naše tlo tokom ranih dana sunčevog sistema, što ujedno može doneti i one delove slagalice koji nam nedostaju kako bismo konačno razumeli pojavu života na nešem plavom svetu.
N.Đ.
